Inmiddels is mijn top 10 alweer veranderd, maar dat ziet en hoort men wel een andere keer. Hopelijk deze zomer een keertje een uitzending wijden aan... Eigenlijk de reden dat ik oorspronkelijk begon met dj'en hier.
10. Radiohead - Street Spirit (Fade Out) (1995)
[048][051][067][073][183]
Album: The Bends
T2000: 125 | MuMe: 3
Een all-time stijger die ik over het hoofd gezien heb. Het nummer dat de tunnel zonder licht aan het einde voor moet stellen, mocht afgelopen jaar mijn MuMe Finalelijstje voor het eerst aanvoeren. Dit nummer leerde ik kennen door het allereerste Top 2000-boek. Radiohead, die naam had ik wel eens gelezen, maar nog nooit wat van gehoord. En toen kwam het dat jaar ook nog eens voor het eerst (en laatst) binnen in de top 100.
Een nummer dat steeds mooier wordt, een nummer dat steeds meer onder je huid kruipt, een nummer dat terecht mijn top 10 mag openen.
Immeeeeeeeeeeeeerse your soul with looooooooooooooove! ;(
9. Simon & Garfunkel - The Boxer (1969)
[008][048][210][XXX][XXX]
Album: Bridge Over Troubled Water
T2000: 120 | MuMe: 170
Hoe lieflijk dit nummer ook klinkt, dit nummer is een keiharde uithaal naar de critici. Dat niemand minder dan Bob Dylan dit nummer coverde geeft de status van dit nummer wel aan. Het lai lai lai-gedeelte is puur ontstaan, doordat Paul geen idee had wat hij moest zingen. Hij heeft dan ook vaak als zwaktebod gezien en dat is niet zelden af te lezen aan zijn lichaamstaal bij live-uitvoeringen.
Hoe simpel het lai lai lai (of lie la lie, zoals het vaak geschreven wordt) ook moge zijn, des te mooier zijn de coupletten. Het laatste couplet, wat eigenlijk één lange zin is, is wat mij betreft het hoogtepunt van de muziekwereld qua tekst.
In the clearing stands a boxer
And a fighter by his trade
And he carries the reminders
Of every glove that laid him down
Or cut him till he cried out
In his anger and his shame
"I am leaving, I am leaving"
But the fighter still remains
_O_
8. Dire Straits - Sultans Of Swing (1978)
[011][006][008][013][013]
Album: Dire Straits
T2000: 28 | MuMe: 265
Mijn meest gedraaide nummer ooit zou heel goed wel eens dit nummer kunnen zijn. Inmiddels al letterlijk meer dan duizend keer gehoord in de pak ‘m beet 5 jaar dat ik dit nummer nu echt ken. En nog altijd word ik verrast door dit nummer. Alleen al bij het origineel kan ik er zo 5 keer achter elkaar naar luisteren en steeds iets anders horen. Laat staan als ik daar nog één van de tientallen verschillende live-uitvoeringen bij pak (van de originele albumgetrouwe versies eind jaren ’70 tot de uitgesponnen live-versies van zijn solocarrière).
De beste versie blijft voor mij toch die van hun concert in Basel. Daar zit echt zoveel pit en emotie in, nog meer dan in de Alchemy-versie. Telkens als je denkt dat het niet beter kan, maken ze het toch nog een stukje beter. Extra elementen als piano en saxofoon (Chris White _O_) worden toegevoegd. Tijdens dat muzikale duel tussen Mark en Chris (White, dus) zie je pas hoeveel plezier ze in het spelen hebben. Hoe goed Pick Withers ook is, Chris Whitten (niet White dus..) laat even zien wie hier de beste drummer van Dire Straits geweest is.
Die snelle noten aan het einde is ook niet voor niets mijn favoriete muziekstukje ooit. Welke live-versie je ook pakt, het eindigt altijd met dat. Het is dan ook een essentieel van het onderdeel van het nummer en als je het weg laat, is het niet meer Sultans of Swing, zo zei Mark zelf ook ooit.
Vanaf 7 minuten, deze live-uitvoering, voor mij het hoogtepunt uit de rockgeschiedenis. Daar krijg ik zelfs na de 100e keer zo oneindig veel kippenvel van. _O_
7. Marillion - Blind Curve (1985)
[007][012][092][XXX][XXX]
Album: Misplaced Childhood
T2000: XXXX | MuMe: 436
Hoe goed Marillion live ook moge zijn, dit nummer hebben ze live nooit goed weten ze spelen. Het mist de bezetenheid die wel in de studioversie zit. Netjes in 5 delen opgedeeld met het ene stuk nog mooier dan het andere. Of je nou het zoetere Mylo neemt of het ronduit belachelijk goede slot Threshold.
Dit nummer is dan ook het hoogtepunt van Rothery’s werk. Ik kan sowieso geen minpunten aan dit nummer ontdekken. Er zijn er gewoon 6 nóg beter.
I see convoys curbcrawling West German Autobahns
Trying to pick up a war
They're going to even the score
6. Don McLean - American Pie (1971)
[004][004][004][004][004]
Album: American Pie
T2000: 372 | MuMe: 1088
The Boxer heeft de mooiste zin, American Pie de beste tekst. Sowieso zijn we nu in de regio “de mooiste ... ooit”.
Nog voor ik de betekenis wist van het nummer vond ik de tekst al fantastisch. In plaats van dat de tekst bij de muziek hoort, hoort de muziek bij de tekst. Hoewel Madonna bewezen heeft dat dit nummer echt wel wat meer is dan de tekst alleen. Zo moet het pianospel van Paul Griffin (o.a. Bob Dylan) zeker niet onderschat worden. Evenals het elektrische gitaarspel van David Spinozza (die met alle Beatles-leden solo gewerkt heeft).
Maar de tekst zal me altijd bijblijven. Hoe iedere zin minstens 3 metaforen bevat. Hoe Don McLean de rock n’ roll-scene van de jaren ’50 tot begin jaren ’70 beschrijft, daar kan geen boek tegenop.
Helter Skelter in a summer swelter
The Byrds flew off with a fallout shelter
Eight miles high and falling fast
It landed foul out on the grass
The players tried for a forward pass
With the jester on the sidelines in a cast
Now the half-time air was sweet perfume
While the Sergeants played a marching tune
We all got up to dance
Oh, but we never got the chance
'Cause the players tried to take the field
The marching band refused to yield
Do you recall what was revealed
The day the music died
_O_
5. Supertramp - School (1974)
[006][005][007][010][010]
Album: Crime of the Century
T2000: 35 | MuMe: 78
School was mijn meest gedraaide nummer in 2012 volgens last.fm. Dat zegt toch wel wat, dat ik het nummer, ondanks dat ik het al honderden keren gehoord heb, nog steeds als meeste beluister. De opener van het voor mij beste album aller tijden is mijn anthem geworden. Mijn anthem voor toetsweken (inmiddels tentamenweken). Het is een dom bijgeloof, maar dit altijd het laatste nummer dat ik beluister voor ik de deur achter me dicht trek.
4. Eagles - Hotel California (1976)
[005][009][006][005][005]
Album: Hotel California
T2000: 2 | MuMe: 406
Van één van de beste pianosolo’s naar één van de beste gitaarsolo’s. Het gitaarduel tussen Joe Walsh en Don Felder is ongeëvenaard. Zelfs de unplugged-versie van Hell Freezes Over vind ik geweldig. Oud en versleten, maar ze hebben nog steeds dezelfde klasse als vroeger. Jammer dat zo’n beetje alle versies van hun Farewell Tour in Melbourne van YouTube afgehaald zijn. Dan maar eentje met alleen audio.
3. Keane - Bedshaped (2004)
[012][013][052][XXX][XXX]
Album: Hopes and Fears
T2000: 669 | MuMe: 730
https://www.youtube.com/watch?v=-ltUKcaggvc
Ik heb het al vaak gezegd, maar de klasse van hun muziek zit ‘m in de details. Luister hoe de piano nog even door echoot. Het is geschreven door pianist Rice-Oxley en dat verklaart misschien ook de prominente rol voor de piano. Eens in de zoveel tijd stuit je op een nummer. Je vindt het schitterend. Je draait het steeds meer, je raakt verknocht aan het nummer. Je hebt soms geen idee waarom je dit nummer nou eigenlijk zo mooi vindt. Maar het geeft je kippenvel. Niet kippenvel als in “ja, dat is mooi”, maar echt kippenvel. Zoveel kippenvel dat je jezelf gelukkig prijst dat jij dit mee mag maken. Alles aan dit nummer is prachtig.
De live-versies zijn ook schitterend. Nog mooier is het live meemaken, maar dat kan ik jullie niet laten voelen. Het concert in de O2-arena (filmpje) is één van de beste muziekconcerten in mijn collectie. Dit was dan de afsluiter en een perfectere afsluiter kan je je niet wensen.
Woooohoooooohoooooo! Oooooooooooooohhhhhh! Yeaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah!
Oooooooooooooooooooooooh!!!!!
And up we’ll goo
In white light…
I don’t think so.
But what do I know?
What do I know?
I KNOOOOOW!
Een popnummer met een gouden randje, belegd met honderd 24-karaats diamanten.
2. Al Stewart - Year Of The Cat (1977)
[001][001][001][001][001]
Album: Year of the Cat
T2000: 358 | MuMe: 559
Ja, het is inderdaad zo dat er voor mij maar één nummer telt. Als ik ooit op een onbewoond eiland komt waar maar één nummer speelt, dan moet dat dit nummer zijn. Ik had het eerder al over de personeelslijst van Talk Talk, die van Year of the Cat mag er ook zeker zijn.
Het mooiste van Year of the Cat zijn die verschillende laagjes. Op zichzelf stellen ze niet heel veel voor wellicht, alles bij elkaar maakt dat dit het perfecte nummer is. Dit zijn die nummers die je 10 keer per dag kan horen (en dat heb ik wellicht ooit wel eens gedaan) en steeds weer van iets anders kippenvel kan krijgen. Hoe kan je je favoriete nummer ooit bespreken zonder te vervallen in wollig gewauwel? Ooit zal ik er nog wel iets degelijks over neer kunnen pennen. Voorlopig hou ik het wederom maar op: het maakt toch niet uit. Geen lezer hier zal mij kunnen begrijpen of ook maar enigszins in de buurt kunnen komen van wat ik meemaak bij dit nummer.
Bovendien.. wacht eens even.. dit is niet meer de nummer 1.
P.S. In de categorie niet-boeiende trivia die iedereen in 5 seconden alweer vergeten is: in dit live-optreden zingt hij “you’re bound to lose her” i.p.v. “you’re bound to leave her”.
1. Dire Straits - Telegraph Road (1982)
[002][002][002][007][008]
Album: Love Over Gold
T2000: 73 | MuMe: 285
Year of the Cat is mijn Bohemian Rhapsody. Het is gewoon het beste nummer, maar staat niet altijd op 1, snap je? Of Telegraph Road daadwerkelijk beter is dan Year of the Cat? Geen idee. Wat ik wel weet is dat Telegraph Road dusdanig goed is, dat ik vond dat dit nummer ook een keer een nummer 1-positie verdiend. En dat ik nu toevallig deze lijst bespreek, tja.. Veruit hun langste nummer (hoewel ze live regelmatig nummer van 10+ minuten hadden, zelfs 20+) en ook veruit hun beste.
Hij schreef het langs de Telegraph Road, die echt bestaat, en zo’n 120 km lang is. Vanuit de tourbus kijkend naar de weg, denkend aan hoe die ontstaan is. Iets wat in de tekst ook duidelijker verwerkt is (then came.. then came..).
Pick Withers is een geweldige drummer (en voor vigil de Alchemy-versie met de evengoed geweldige Terry William) en zijn mokerslagen aan het einde.. _O_
John Illsley is een goede bassist en dat stuwende baslijntje aan het einde.. _O_
Alan Clark is een uitstekende toetsenist en luister eens goed aan het einde en ook zijn spel op de piano mag er meer dan wezen. _O_
Hal Lindes krijgt ook weinig credit. Ik weet niet precies welke gitaarstukjes hij speelt in dit nummer, maar aangezien alles weergaloos is, krijgt hij ook zeker een _O_.
En last but not least, Mark of course. De drijvende spil achter deze band. Muzikant pur sang en iemand met een duidelijk uitgesproken mening. De man die, ondanks wat men soms beweert, nog bang was om nieuwe dingen te proberen. Die repetitief muziek maken saai vindt en dat ook duidelijk laat merken in zijn discografie (zowel met Dire Straits als solo).
Overigens staat die live-versie er voor de lolz. Niet dat die niet geweldig is.. Alchemy, een band op haar hoogtepunt, met het hoogtepunt van het hoogtepunt. Wat wil je nog meer? De blik van drummer Williams op 2:20 is veelzeggend: he knows hell’s about to break loose. Het publiek weet het ook, helemaal gek worden ze. Snap ik, zou ik ook worden.
“Three lanes moving slow” is het teken dat het intro voorbij is. Een paar hemeltergend mooie pianoakkoorden worden gespeeld door Alan Clark en wanneer de drums erbij komen, weet je dat het komt. Het publiek weet het ook, helemaal gek worden ze. Snap ik, zou ik ook worden.
“All the way…
Down the Telegraph Road!”
Het publiek klapt rustig mee, een soort van rustpuntje. Langzaam komt die stuwende bas van Illsley die ik eerder genoemd had. Luister en kijk naar Terry Williams die helemaal los gaat (Keith Moon? Wie de fuck is dat?). En ondanks wat schoonheidsfoutjes, is de solo van Mark slash Hal nog altijd van de bovenste plank.
Vuurwerk aan het einde (buiten beeld van dit filmpje) en een publiek dat de longen uit het lijf schreeuwt. Helemaal gek worden ze. Snap ik, zou ik ook worden.
